Би өвлийн амралтынхаа талаар бичихээр шийдлээ. Энэ жилийн өвлийн амралт маань 12 сарын 19 нөөс 1 сарын 21 хүртэл үргэлжилсэн юм. Монгол гэртээ харилгүй 1 жил гаран болсон, бас пасспортны ажил зэрэг шалтгаанаар монголдоо очихоор шийдэж 10 сард хамгийн хямд онгоцны билет хайж олж Туркиш Айрлайнаар явах онгоцны билет 1500 орчим ам. доллараар худалдаж авлаа. Энэ жил 7 сарын сүүлээс эхлээд төгрөгийн ханш тун их унаж 1700 д хүрэв. Тэр үедээ мэргэжилтнүүд 12 сарын сүүлээр тогтоно 1600 хавьцаа байна гэж ярьж байлаа.
Гэхдээ яг одоо буюу 2014 оны 2 сарын 4 ний байдлаар бол хэд байгааг харах гэсэн Монгол банкны вэбсайт нь ачааллаж дуусдаггүй ээ.
За тэгээд удаан хариагүй, гэрээ санасан хүн өвөл харьж гэрийнхэнтэйгээ шинэ оноо угтана гээд бөөн догдлол. Гэхдээ хичээлээ бас хажуугаар нь санаа тавиад завгүй байсаар нэг л мэдэхэд хичээл дуусаад явах боллоо доо.
Тэгээд л Нью-Йорк хотоос Истанбулруу 10 цаг нисээд тэндээ 2 цаг байсны дараа Улаанбаатарын чиглэлийн онгоцондоо сууж бас дундаа Бишкек дээр зогсон 8 цаг ниссээр Улаанбаатарт газардав.
Хайрт ээж, аав, дүү нар маань тосож авж тэднийгаа харан хамтдаа гэрлүүгээ явах үнэхээрийн сайхан мэдрэмж төрж байсан. Ядарснаа мартаад л хэсэгтээ ёстой юм үзээгүй юм шиг л бүлтийн, хүнтэй юм яриагүй юм шиг л ярьж явав.
Гайхалтай нь би яг одоо ингээд блогоо хөтлөөд юмаа бичих гэсэх хуруу гар чилээд, үг үсэг эвлэж өгөхгүй үнэхээрийн залхуурлын байдалд шилжиж ирж байна. Магадгүй би дараа нь үргэлжлүүлье даа.
Үргэлжлэл бий гэдэг шиг.
Гэхдээ яг одоо буюу 2014 оны 2 сарын 4 ний байдлаар бол хэд байгааг харах гэсэн Монгол банкны вэбсайт нь ачааллаж дуусдаггүй ээ.
За тэгээд удаан хариагүй, гэрээ санасан хүн өвөл харьж гэрийнхэнтэйгээ шинэ оноо угтана гээд бөөн догдлол. Гэхдээ хичээлээ бас хажуугаар нь санаа тавиад завгүй байсаар нэг л мэдэхэд хичээл дуусаад явах боллоо доо.
Тэгээд л Нью-Йорк хотоос Истанбулруу 10 цаг нисээд тэндээ 2 цаг байсны дараа Улаанбаатарын чиглэлийн онгоцондоо сууж бас дундаа Бишкек дээр зогсон 8 цаг ниссээр Улаанбаатарт газардав.
Хайрт ээж, аав, дүү нар маань тосож авж тэднийгаа харан хамтдаа гэрлүүгээ явах үнэхээрийн сайхан мэдрэмж төрж байсан. Ядарснаа мартаад л хэсэгтээ ёстой юм үзээгүй юм шиг л бүлтийн, хүнтэй юм яриагүй юм шиг л ярьж явав.
Гайхалтай нь би яг одоо ингээд блогоо хөтлөөд юмаа бичих гэсэх хуруу гар чилээд, үг үсэг эвлэж өгөхгүй үнэхээрийн залхуурлын байдалд шилжиж ирж байна. Магадгүй би дараа нь үргэлжлүүлье даа.
Үргэлжлэл бий гэдэг шиг.
No comments:
Post a Comment